گندم‌زار من

دردمند، خواب رمیده، کوفته و بدخوی، پرتوقع و ناآرام، بی‌تعادل و خشم‌خوار است. تاب س ندارد. پس از کلنجار بسیار با خود.»¹

وقتی این چنین آدمی میشم در انتظار اوقاتی میشم تا تنها بشم که بتونم تا جایی که لازمه نودلیت بخورم و سریال کره ای ببینم. این راه من برای آروم شدنه.

1- جلد یک کتاب کلیدر

قانون پارتو را می‌شناسید؟ به قانون ۸۰-۲۰ معروفه. میگه که هشتاد درصد نتایج و بازده مفید ما حاصل بیست درصد تلاش‌هامونه. مثال بارزش میشه اینکه هشتاد درصد نمرات دوران تحصیل‌مون میشه نتیجه اون چند روز قبل از امتحان‌‌، مال اون فرجه ده روزه. فکر کنید اگر همین جدیت رو توی قسمتی از طول ترم هم داشتیم اون موقع چقدر دست باز‌تری برای مقاله دادن، کشف و اختراع کردن داشتیم. دلم نمی‌خواد مثل آدمی که الان داره می‌نویسه باشم دلم میخواد آدمی باشم که می‌دونه مشکل کجای کاره و سعی کنه جبران کنه‌. دلم نمی‌خواد آدمی باشم که فرصت‌هاش سوخته و جای جبران هم نداره‌. یک مفهومی هست که میگه کار و هدف شما از اجزائی تشکیل شده که عملکرد هر کدوم به عملکرد اون یکی وابسته است. اگر تو کیفیت یک جزء را بالا ببری انگار کیفیت جزء دیگه رو هم ارتقا دادی. ارتقا کیفیت ده درصدی باعث رشد مثبت مثلاً پنج درصدی توی جزء دیگه شده و جزء دیگه و جزء دیگه که می‌تونه در مجموع مثلاً عملکرد مجموعه رو بیست تا سی درصد افزایش بده. ما اکثرمون آدم‌های معمولی با دغدغه‌های مشابه هستیم قراره گلیم خودمون را از آب بکشیم. بیاید جایگاه خودمون رو پیدا کنیم جایگاهی که متعلق به خودمونه و نه مال کسی بوده و نه قراره مال کسی بشه. بیاید تلاش کنیم تا سال‌های بعد نگیم که کاش تلاش کرده بودم. چون چیزی که قطعا و عمیقا بهم ثابت شده اینه که تا عاقلانه و جسورانه کاری رو انجام ندی و چیزی رو امتحان نکنی نمی‌فهمی که میتونی از پیش بر بیای یا نه. 

میل به ساخت چیزی داشتم و این وبلاگ ساخته شد. یعنی مثل بچه‌دار شدن بعضی زوج‌ها؟! به هدف رنگ و لعاب‌دادن به زندگی یکنواخت شده و محکم‌‌کردن روابط بین زن و شوهر؟! برای ناپدید‌کردن تنهایی آشکار شده؟! یا اینکه به این نتیجه رسیدم که چیز‌هایی در وجودم ارزشمنده که می‌خوام به واسطه غریزه طبیعی‌ام در موجود زنده دیگری از وجود خودم به ارث بزارم؟! یا عاقلانه و منطقی با درایت و تدبر با تمام عشقی که به زندگی و کائنات دارم می‌خوام این وبلاگ را بسازم و تا آخرش به پاش بایستم؛ مهم هم نباشه که دنیا از من و افکارم و حرف‌هام و کارهام خوشش میاد یا نه، در هر صورت در هر حالتی و هر اتفاقی که بیفته من همیشه طرف این‌جا باشم. آره من عاشق زندگی‌ام هستم. این وبلاگ حاصل عشقیه که دو طرف به خودشون قول دادن به وسعت و ارزش این عشق اضافه کنند و گرامی بدارنش و قوت قلب خودشون تو خوشی‌ها و سختی‌ها قرارش بدن. پس من رو بخونید لطفاً.